KÜÇÜK PRENS VE KELEBEKLER

 

Dünyadaki en kapsamlı Küçük Prens sergisinin Capitol'e geleceğini duyunca çok heyecanlanmıştım. Bu serginin, tam 276 farklı dil ve lehçede Küçük Prens çevirisine ev sahipliği yaptığını duyuncaysa heyecanım üç beş katına çıkmıştı. Ne var ki sergiye bir türlü gidemiyordum. Sanat dünyasından simalar birer ikişer Capitol'e koşturunca, "Eyvah" dedim, "kesinlikle elimi çabuk tutmalıyım". Çünkü sergi bitiyordu. Ben de nihayet geçenlerde bir vakit buldum ve sergiye gidebildim!

Aslında ben alış veriş merkezinin içinde sadece Küçük Prens için ayırılmış bir kat/bölüm olduğunu düşünmüştüm, ama öyle değildi, sergi alanları dağınıktı. Örneğin bir katta Küçük Prens heykelleri vardı, bir diğer katta çocuklar için Küçük Prens boyamaları... Ben tam, "Eee, kitaplar nerede?" diye ümitsizliğe kapılmaya başlamışken, üst kattaki esas sergiyle buluştuk: Tam 276 Küçük Prens çevirisiyle. Bazıları cam dolapların içindeydi, sadece kapaklarına bakabiliyordunuz... Bazılarıysa açıktaydı, sayfalarını karıştırabiliyordunuz... Aklınıza gelebilecek, hatta gelemeyecek her dilde Küçük Prens çevirisi düşünün... Hopa Lazcası'ndan, şu an dünya üzerinde yaklaşık üç yüz kişinin konuştuğu ve tükenmekte olan İnari diline kadar... Küçük Prens'in her ülke ve coğrafyaya uyum sağladığını da gösteriyordu sergi. Örneğin bizde sarışın ve açık tenli olan Küçük Prens Hindistan'da siyah saçlı, Afrika'da koyu tenli resmedilmişti. Sergide aynı zamanda aynayla okunabilen ve görme engelliler için dokunarak okunabilen Küçük Prens kitapları da vardı.

Bu serginin Capitol'e kurulması da sevindiriciydi. Son zamanlarda iyice unutulan Capitol böyle bir reklamla kendini hatırlatmış oldu. İstanbul'un en eski alış veriş merkezlerinden biri (hatta en eskisi) olan Capitol, aşağıda da görmüş olduğunuz tuhaflıklarına rağmen, sevimli bir yer...

 

Şimdi konuyu buradan hop başka, bambaşka bir yere getiriyorum! Şehir etkinliğini bir yana bırakıp doğal hayata karışalım istiyorum! Ama çok da uzağa değil, Zerzevatçı Köy'e gidiyoruz. Kelebek Çiftliği'ne. Dün gittiğimiz bu yerde, sera gibi, tropikal bir alan yaratmışlar ve kelebek üretiyorlar. Gerçekten ilginç bir ortam. Dışarıdaki soğuktan sonra bu alana girince terliyor ve nemleniyorsunuz. İçerideki nem oranı %80. Kelebekleri gözlemliyorsunuz. Muz ve portakal suyuyla besleniyorlar (bunları onlar için insanlar yapıyor tabii). Ve sanılanın aksine, kelebeklerin ömürlerinin bir günlük olmadığını, iki üç aya kadar yaşayabildiklerini öğreniyoruz. Eh, gene de çok uzun sayılmaz.

 

 

Kelebekler bu yuvada doğuyor.

 

 

Dünyanın en büyük kelebek türü olan Atlas kelebek bugün doğdu, yuvasından çıkıp havada uçtuktan sonra bacağıma kondu. Renkli ve enerjik pantolonumu çiçek mi sandı ne?

 

Ölü kelebekleri de böyle sergiliyorlar... Bu sahne ilk etapta güzel görünebilir ama cansız olduklarını düşünce bir an için tuhaf hissetmedim değil...

 

 

 

Bahsettiğim o tropikal bahçedeki kelebekler... Çoğu böyle baykuş gibi ağaçlardan baş aşağı sarkmış duruyor... Ta ki biri fotoğraflarını çekmek için rahatlarını bozana kadar.

 

Kanatların güzelliğine, desenlerine, renklerine bakar mısınız... Sürekli uçtukları için yakalayıp fotoğraflarını çekmek zor... Ben şanslıydım... Kelebek beni seçmiş, benim bacağıma konmuştu! En yakından fotoğraflarını ben çektim tabii ki de!