GİZLİ TAKİPÇİMDEN ÇOK ÖZEL İLTİFATLAR

4 Nisan'da, Facebook'taki yazar sayfamda (tık), hiç tanımadığım bir takipçimle çok sevecen, çok tatlı, çok ilginç diyaloglar yaşadım. Bu kişi, blog'umu takip eden ve beni blog'umdan tanıyan birisi, bana mesaj atmak istemiş. Blog'umda her yazımı okuyormuş, ama atıyorum on yazıdan birine yorum bırakıyor. Onun da blog'u var ama gizli. Bu kişi bir bayan. 32 yaşında, doğma büyüme Alman, eşi nedeniyle Türkçe bilen, bir üniversitede doçentlik yapan bir öğretmen o... Hanımefendiyle tahmin ettiğimden de uzun yazıştık, öyle şeyler yazdı ki, bazı kısımları blog'umda sizlerle paylaşmak istedim, bunun için kendisinden izin aldım, başta biraz tereddüt etse de sonra izin verdi... İki ay gecikmeli aynen aktarıyorum o yazışmayı... Belki kendisi de yorum yapıp kimliğini açık eder, belki o değilmiş gibi yorum yazar, belki de sessizce, yüzünde koca bir gülümsemeyle okur geçer, hepsi kabulüm...

Beni biliyorsunuz. Burada hepinize karşı saygılıyımdır, bana sen deseniz de ben siz derim, ama sen diyenlere kızmam, sadece ben siz demeyi tercih ederim, Türkçe'yi düzgün kullanırım. Kaç yıldır blog'uma gelenler bana "sen" der ama ben "siz" demekte ısrarcı kalırım, doğrusu bu gibi gelir. Neyse, bakın bu güzel yazışmamızda neler oldu...

Ayşe Arman gibi hissettim şu an... Hani o da insanlarla görüşüp isimlerini gizli tutarak röportaj yapıyor ya... Ama bizimki tamamen doğal gelişti ve bu gerçek bir sohbetti... Yayımlama kararını ben sonradan aldım dediğim gibi...

"Merhaba Kafa Dergi. Senin gibi yetenekli insanların önü çok açık. İnşallah tüm amaçladıklarından daha fazlasını başarırsın! Çok başarılar dilerim."

"Çok teşekkür ederim."

"Eşime de bahsettim senden, o da hayalleri olan insanları çok seviyor, sevindi."

"Ona da teşekkür edin lütfen."

"Bana sen diyebilirsin."

"Olsun ben siz demeye devam edeceğim... Ne de olsa tanışmıyoruz."

Sonra bana blog'unu anlatmaya başladı. "Benim blogum gizli," dedi. Zaten Facebook'tan bana yazdığı hesap da gizliydi. "Üniversitede doçentlik yapıyorum, bu yüzden açık bir sayfam olsun istemiyorum. Öğrencilerimin blogumdan haberi olmasını istemiyorum açıkçası, sonuçta güzellik ve bakım hakkındaki şeyler Almanya'da çok ilgi görmüyor. Ya da nasıl söyleyeyim, Almanya'da Türkiye'deki kadar giyim kuşam vs. dikkate alınmıyor ve çok önem verenlere de tuhaf bir gözle bakılıyor, sanki başka bir becerileri yokmuş gibi." Ne güzel, ne doğru tespitler yapmış, değil mi? "Biz tüm kardeşler Almanya'da doğduk büyüdük, Almancamız Türkçemizden daha kuvvetli, bu yüzden yanlış bir şey yazarsam kusuruma bakma."

Benim bir şey yazmama fırsat kalmadan yine o yazıyor.

"Sen çok gençsin değil mi? Fotoğraflarında 20 yaşında gibisin. Maşallah bu yaşta roman yazmak çok güzel, çok takdir ediyorum seni."

"Çok teşekkür ederim güzel sözleriniz için. Evet, 19 yaşındayım."

"Saygılısın sağ ol. Ben Almanya'da yaşadığım için çok tuhaf geliyor. Burada sizli bizli patronla konuşuyoruz ancak. Üniversitedeki öğrencilerim bile benle sen diye konuşuyor. Onlar da senle yaşıt."

Aslında bir bilse buradaki durumun oradan daha vahim olduğunu... Biz kurban olalım Almanya'daki saygı sevgi ilişkilerine...

"Sen neler yapıyorsun? Okuyor musun?" diye soruyor yine ben daha cevap yazamadan...

"Evet.. Anlaşılan blog'umu hiç takip etmiyorsunuz... Açıklarınızı ele verdiniz... Buyurun, siz tahmin etmeye çalışın bölümümü..." diye espri yapıyorum.
 

"Hmmm okay... Belki journalismus? Türkçesi ne ki... Hani gazetecilik televizyonculuk gibi bir şey... Yani media bilimi gibi... Yazmayı sevdiğin için olabilir..."

 

Yaaaa, çok tatlı değil mi? Meryem Uzerli gibi! Yerim ben bu takipçimi! Onunla tanışmak da isterim hatta! Evet, size diyorum!

"Mert, benim de sana siz mi demem lazım? Saygı yönünden? Yani tanışmadığımız için?"

Bakar mısınız, demek ki ben ona siz dediğim o ise bana sen dediği için kendini rahatsız hissetmiş, ne nazik bir davranış...

"Bunu siz bilirsiniz, ama benim için fark etmez..." dedim.

"Okay, madem sizin için önemli, siz yazarım, saygısız olmak istemem." dedi. Aslında ben fark etmez demiştim, ama o belki de tam olarak anlamadı ne dediğimi. Ne de olsa Alman. Dört dörtlük bir Türkçe gramer'i olmasını bekleyemeyiz.

Sonra yine yazdı:

"Açıkçası bu kadar yazacağınız da aklıma gelmezdi, karakter olarak cana yakın mısınız? Konuşmayı seven bir insan? Genelde yazarlar çok içine kapanık olurlar..."

Hani ünlülere ulaşmak istersiniz, yazarsınız ama cevap vermezler ya, kendimi birden o durumda hissettim... İşte ben cevap vermiştim... Blog'larda da hepimiz ünlüler oluyoruz aslında bir nevi... Hepimizin kendi takipçi kitlelerimiz, bizi seven, bizi evinden biri gibi gören kitleleri var... Neyse, gelelim bayanın diğer dediğine: Elbette, çok samimi, sıcak bir insanım! Yazarlarla ilgili de sürekli "sigara içen adam" muamelesi yapılmasına sinir oluyorum. Demek ki durum Almanya'da da farklı değilmiş.

"Evet, samimiyim, teşekkür ederim." dedim.

Sonra aklıma geldi aniden, sordum:

"Bu konuşmada hoşuma giden birkaç cümle söylediniz... İsminizi vermeden, tamamen gizli kalacağınız bir şekilde, bazı bölümleri yayımlayabilir miyim? Şimdi değil, belki sonra... Sadece izin almak için soruyorum?" diye sordum. Biraz çekindi. Tereddüt etti. Sonra izin verdi.

 

"Tekrardan başarılar dilerim Mert, umarım çok başarılı olursunuz, tanıştığımıza çok sevindim," dedi.

 

Vedalaştık.

(Bu yazıyı Facebook sayfamda da alıntılarla paylaştım.)